LA TERRO DE LA PATRÌO
Pèr lou Dóutour
AUDIBERT.
Ansin
parlè, e tóuti se chalavon e istavon mut dins lou palais
plen d’oumbro. Alcinòu ié respoundeguè :
— Ulisse, amor que siés vengu au lindau d’aram de moun oustau,
crese pas que barrules long-tèms avans de tourna sus lou
tiéu, car as proun rebouli. Mai, doune ordre e dise en cadun
de vautre que bevès dins moun palais lou negre vin d’ounour
e qu’escoutas lou Chantre : deja de vièsti soun embarra
pèr l’estrangié dins un cofre lusènt, emé d’or d’un bèu
travai e tóuti lis àutri douno que li baroun Feacian an
aducho eici ; mai, anen ! dounen-ié cadun un grand enders
em’ un peiròu ; nàutri faren pièi uno quisto entre lou pople,
car sarié mal-eisa en cadun de douna tout acò sènso ajudo.
Alcinòu parlè ‘nsin e si paraulo agradèron en tóuti cadun
tournè dins soun oustau pèr dourmi.
E quouro l’Aubo di det
rousen, matiniero, pareiguè, venguèror couchous, vers la
barco, adusènt l’aram que fai ounour l’ome. E lou divin
Alcinòu anant éu-meme dins la nau pausè aquéli douno souto
li banc d’apès pèr que noun geinèsson li remaire quouro
se bendarien sus li rèm. Pièi tournèron encò d’Alcinòu pèr
s’óucupa dóu repas.
E lou divin e verturious Alcinòu sagatè pèr éli un biòu
à l’ounour de Jupitèr Enfant dóu Tèms, qu’amoulouno li nivo,
e que mestrejo tout. Aguènt brula li garro, faguèron un
festin famous e se chalèron. Au mitan d’éli cantavo lou
Chantre divin Demoudoque, ounoura dóu pople. Mai Ulisse
souvènt viravo la tèsto vers lou Soulèu que fai lume en
tout, car deja languissié de s’en ana. Coume lou lauraire,
quand tout lou jour dous biòu negre i’an tira l’araire dins
li gara e que languis de prene soun repas ; alor la lus
dóu soulèu es trecoulado e, li cambo roumpudo, s’en vai
soupa : ansin la lus dóu soulèu trecoulè pèr Ulisse à soun
agrat. E subran parlè i Feacian ami di rèm e subretout à-n-Alcinou :
— Rèi Alcinòu, egrègi entre lou pople, li libacioun facho,
remendas-me san e siau. Fuguessias urous, car ço que desirave
dins moun paure cor es coumpli : moun retour e li douno
agradivo que li Diéu vogon bèn-astruga. Basto pousquèsse
trouva dins moun oustau ma mouié sènso deco e mis ami sauve!
Vàutri que sias eici, sieguès la gau de vòsti mouié emai
de vòstis enfant; vous dounon, li Diéu, lou bon-toustèms
e vous preservon de tout mau dins l’oustau !
Ansin parlè. E tóuti picavon di man e se decidèron de remanda
l’estrangié que parlavo coume counvèn. Alor lou divin Alcinòu
diguè au precoun :
— Pountounòu, sermo un cratère de vin e partisse-lou entre
tóuti dins lou palais, pèr que, pregant Jupitèr noste paire,
remanden l’estrangié dins la terro de la patrìo.
Ansin parlè, e Pountounòu sermant un vin melicous lou partiguè
entre tóuti. Faguèron de si plaço li libacioun i Diéu benura
que repairon dins lou large Cèu. E lou divin Ulisse s’aubourè,
e meteguè dins li man d’Aretè la coupo doublo, pièi faguè
aquéu brinde alu :
— Salut, o Rèino, e pèr iéu siegues sèmpre alegrado jusquo
que t’avèngon lou vieiounge e la mort, destin dis ome. Iéu
m’envau. Mai tu, dins aquel oustau, chalo-te ‘mé tis enfant,
emé toun pople e lou Rèi Alcinòu !
Aguènt parla ‘nsin, lou divin Ulisse passè lou lindau, e
lou divin Alcinòu mandè lou precoun pèr lou mena vers la
barco couchouso e vers la ribo de la mar. Aretè mandè tambèn
si servicialo : l’uno adusié un jargau em’ uno flassado bèn
blanco, uno autro adusié lou cofre soulide uno autro lou
pan e la roujo tencho.
Quand aguèron davala proche la barco e la mar, li coumpagnoun
amirable tant-lèu, aguènt pres aquéli douno, li meteguèron
dins la barco cloutudo, lou béure e lou viéure de touto
meno ; pièi espandiguèron, pèr qu’Ulisse dourmiguèsse sènso
èstre reviha, un tapis em’ uno telo lin, sus la cuberto
de la nau, en poupo. Mountè éu tambèn e se couchè sèns muta.
E li marin s’assetèron sus li banc, cadun à soun rèng, pièi
destaquèron lou liban de la pèiro traucado; e se revessant
aubouravon la mar emé espaieto. Uno som siavo, tout d’uno
e douço toumbè s li parpello d’Ulisse, solo coume la mort.
Ansin, dins plano, uno quadrigo de grignoun se rounson tóutis
ensèn souto li fouitado de la lonjo, e s’enarcon, fasènt
la routo souide : ansin s’enarcavo la poupo de la nau e
l’erso rouginouso de la mar broundo se rounsavo darrié.
E la barco abrivavo fermo e sèns breca ; e l’astour que
rado, lou mai lóugié de la voulatiho, noun l’aurié pas agudo,
talamen abrivavo en seiant lis oundo marino, car pourtavo
un ome pensant coume un Dieu, que dins soun cor avié passa
de mau sèns noumbre i guerro dis ome e sus lis oundado fèro :
e aro dourmié assegura, aguènt óublida si mau.
Quouro l’astre clar qu’anóuncio la lus de l’Aubo matiniero,
se levè, alor la nau passomar abourdè l’isclo.
I’a
dins Itaco la calanco de Fourcin, lou Vièi de la mar ; e
aqui i’a dous testau ribassu que l’embarron e l’aparon di
gràndis erso e di vènt furious; mai li nau à banc d’apès
uno fes muiado dedins, ié rèston sènso ourmeja. A la pouncho
dóu port i’a un óulivié à ramo drudo que vèn davans uno
baumo escuro e agradivo, counsacrado i Ninfo Naiado. Aqui
i’a de cratère e de gerlo de pèiro ounte lis abiho fan si
bresco, e de long mestié de pèiro ounte li Ninfo fan de
linçòu de pourpro que fan gau de vèire e l’aigo ié rajo
de-longo. E i’a dos porto, l’uno à l’uba ounte lis ome podon
intra, e l’autro counsacrado i Diéu, à l’adré : aqui lis
ome intron pas, mais es la porto di Diéu.
Quand li Feacian aguèron recouneigu lou rode, abourdèron ;
e la nau, abrivado pèr li bras di remaire, s’engravè de
mita. Aquésti estènt sourti de la nau à banc d’apès e davala
en terro, levèron d’abord Ulisse de la nau cloutudo emé
lou bèu tapis e la telo de lin, e lou pausèron sus l’areno
aclapa pèr la som ; pièi pourtèron li douno di nòbli Feacian
à sa partènço, pèr la gràci de l’abelano Minervo. Li meteguèron
au pèd de l’óulivié, foro vìo, de pòu que quauque passant
n’en faguèsse piho avans qu’Ulisse sieguèsse dereviha. Pièi
s’entournèron mai vers soun païs.
Mai Lou que bassaco la terro avié pas óublida li menaço
qu’avié facho abord contro Ulisse parié di Diéu, e cerquè
de saupre la voulounta de Jupitèr :
— Jupitèr, moun paire, sarai plus à l’ounour di Diéu inmourtau,
bord que li Feacian mourtau me fan plus l’ounour, éli que
soun pamens de ma raço. Iéu pensave qu’Ulisse passarié encaro
de mau sèns noumbre avans de rintra dins soun oustau, mai
ié negave pas lou retour, amor que tu aviés cabesseja e
proumes. Mai aquésti l’an quita endourmi dins Itaco ; l’an
mena sus si nau couchouso après i’avé fa de douno que se
pòu pas dire, e d’aram e d’or en abounde, e de vièsti de
telo, tant coume jamai Ulisse n’aurié pourta de Troio, se
n’èro tourna san e siau emé sa part de piho tirado au sort.
E Jupitèr qu’amalouno li nivo, respoundènt, ié diguè :
— O Tu que bassaques la terro, de qu’as di ? Li Diéu : te
mesprèson pas, car sarié maleisa de mespresa lou mai venerable
e lou meiour. Mai s’un ome, se fisant de soun poudé e de
sa vigourié, te rènd pas l’ounour, tendras toujour toun
revenge, coume lou voudras, à toun agrat.
E Netune que bassaco la terro, respoundènt, ié diguè :
— Lou farai subran, o tu qu’amoulounes li nivo, e coume
lou dises, car cregne toun iro. Aro, vole perdre sus la
mar souloumbro la bello barco di Feacian que tourno de soun
viage, pèr fin que desenant mènon plus li estrangié; e vole
escoundre sa vilo darrié ‘no grando mountagno.
Jupitèr qu’amoulouno li nivo ié respoundiguè :
— Ami, eiçò me sèmblo à iéu lou meiour : quouro tout lou
pople auran vist de la vilo la barco abrivado, l’empeiraras
proche la terro pèr que lis ome n’en siegon espanta, e i’escoundras
sa vilo darrié ‘no grando mountagno.
Netune que bassaco la terro, aguènt ausi acò, se gandiguè
vers Esquerìo, mounte soun li Feacian ; pièi esperè, e la
barco passo-mar abrivado ié passè bèn proche : alor Lou que
bassaco la terro, la toucant dóu plat de la man, l’empeirè
e ié faguè prene racino, e s’aliunchè. Alor, li Feacian,
navigaire famous pèr li lònguis espaieto, aguènt vist acò
de la ribo se disien entre-éli de paraulo aludo :
— Ai las ! quau a tanca sus mar la barco couchouso, abrivado
vers nòstis oustau e que deja se fasien vèire?
Ansin parlavon cadun, e sabien pas coume s’èro fa. Mai Alcinòu
ié diguè :
— Grand Diéu ! Segur veici que se coumplis l’ouracle que
moun paire me diguè i’a long-tèms : que Netune prendrié
maliço contro nàutri que menan san e siau tóuti lis estrangié.
Me disié qu’uno barco nostro bèn gaubejado, tournant d’un
viage sus la mar souloumbro sarié perdujo à soun retour
e qu’uno grando mountagno encurbirié nosto vilo. Ansin parlè
lou caloge e si dicho se soun coumplido. Mai vàutri fasès
ço que vous vau dire. Nous faudra plus desenant mena lis
ome que se refugiran dins nosto vilo ; counsacren à Netune
douge tau tria, que prèngue pieta de nautre e noun escounde
nosto vilo d’uno grando mountagno.
Ansin parlè, e li Feacian esfraia alestiguèron li tau. E
lou pople, li baroun e li prince di Feacian pregavon lou
rèi Netune, dre contro l’autar.
Mai
lou divin Ulisse esparpaiè sa som, coucha sus la terro de
la patrìo, e la couneiguè pas, n’estènt aliuncha despièi
long-tèms ; uno Divesso, Minervo que brandis la lanço, l’agaloupè
d’un nivo pèr que noun recouneiguèsse rèn e pèr elo ié dire
touto causo e pèr que ni sa femo, ni si counteirau, ni sis
ami noun lou couneigon avans que li Calignaire agon paga
soun arrougànci. Ansin tout pareissié au rèi coume s’avié
uno autro formo : li long viòu, li roucas arèbre e lis aubre
vert. S’aubourè e regardè la terro de la patrìo. Alor ploure,
e se picant li cueisso di man diguè dins lis ànci :
— Paure iéu ! Dins la terro de quétis ome siéu vengu ? Soun-ti
arrougant, ferouge e sènso lèi ? Soun-ti lis ami dis estrangié
e cregnon-ti li Diéu ? Mounte pourtarai aquéli richesso
? Mounte barrularai encaro ? Auriéu pouscu resta vers li
Feacian, qu’ansin auriéu trouva quauque rèi abelan que m’auriè
reçaupu en ami e m’aurié mena au retour. Aro sabe pas mounte
pourta aquéli douno, ni mounte li leissa, pèr que siegon
pihado pèr d’estrangié. O Diéu ! èron ni vertadié ni juste
li capo e li prince di Feacian que m’an mena sus uno terro
estranjo, éli que m’avien proumés de me mena vers la claro
Itaco. Mai l’an pas fa. Que Jupitèr, Diéu di pregaire, éu
que viho sus lis ome e punis aquéli que se mancon, li punigue,
éli ! Mai, que comte e que vegue li douno, se m’an rèn rauba
dins sa nau cloutudo !
Aguènt parla ‘nsin, coumtè li bèu enders, e li peiròu e
l’or, e li bòu vièsti de telo : mai rèn mancavo. Pamens
plouravo sus la terro de la patrìo, e se rebalavo long de
la ribo de la mar broundo, emé de gème. Alor Minervo venguè
vers éu retrasènt à-n-un pastrihoun de fedo, poulit coume
un enfant de rèi, emé uno bello flassado sus lis espalo,
que lou fasié dos fes ; avié à si pèd bléuge de sandalo e
dins si man un bastoun. Ulisse, ié faguè gau de lou vèire
e ié venguè au rescontre, pièi ié diguè aquéli paraulo alujo
:
— Ami, d’abord que te rescontre proumié dins aquelo encountrado,
salut. E me siegues pas countràri ; mai sauvo aquéli richesso,
e sauvo-me. Car te pregue coume un Diéu e siéu à ti geinoui.
Digo-me lou verai, pèr que sache : queto es aquesto terro
? Quétis ome ié demoron ? que pople ? Es-ti uno isclo claro
o la ribo de mar de quauco terro moutouso ?
E Minervo, Divesso dis iue glas ié respoundeguè :
— Siés dessena, Estrangié, vo bèn vènes de liuen, que me
demandes d’aquelo terro, car n’es pas sènso renoum, mai
n’i’a forço que la counèisson, d’aquéli que demoron dóu
caire de l’Aubo e dóu Soulèu e d’aquéli dóu caire de l’ahour.
Segur qu’es arèbro e gaire cavaliero, mai es pas trop miserablo
emai fugue pas larjo. Fai de seisseto que se pòu pas dire
e tambèn de vin, car ié toumbo forço plueio e forço eigagno ;
es tambèn bono cabriero e bono bouvatiero; a de bos de
touto meno e d’abéuradou qu’an toujour d’aigo. Es ansin,
o Estrangié, que lou noum d’Itaco es arriba enjusqu’à Troio,
tant liuencho, dison, de la terro d’Acaio.
Ansin
parlè. Lou paciènt e divin Ulisse se gaudiguè, urous de
sa patrìo que ié disié Minervo, la chato de Jupitèr Porto-pavés,
e ié larguè aquéli paraulo aludo, disènt lou contro dóu
verai, car dins éu boulegavo toujour un èime drud d’engano
:
— Aviéu ausi parla d’Itaco dins la vasto Creto, de la man
d’eila de la mar. Aro siéu vengu eici emé mi richesso e
n’ai leissa autant à mi drole. Fugisse, car ai tua l’enfant
escari d’Idoumeniéu, Oursiloque di pèd lèuge, que relevavo
sus tóuti lis ome abile à la courso. Lou tuère: me voulié
rauba ma part de piho de Troio, que m’a cousta tant de mau
dins li guerro dis ome o sus l’erso marrido ; car, fau dire,
servissiéu pas soun paire dins li plano de Troio, e coumandave
d’àutris ome que li siéu. L’ai suca de ma lanço d’aram quand
revenié di champ em’ un sòci, i’aguènt cala d’embousc proche
la routo. La niue sourno tenié lou cèu; pas un ome nous
veguè, iéu restènt escoundu. Pièi quand l’aguère suca emé
l’aram pounchu, anère vers uno barco di Fenician ilustre
e li preguère de me prene ; ié dounère uno part de ma piho,
e ié diguère de me mena à Pilos o dins la divino Elido,
mounte mestrejon lis Epeian. Mai la forço dóu vènt lis a
aliuncha e me voulien pas troumpa. Sian vengu en traulant,
aquesto niue, e sian intra mal-eisa dins la calanco ; pièi
estènt sourti de la barco, se sian tóuti coucha eici sènso
lou soucit dóu soupa emai aguessian gros besoun de manja.
Aqui la douço som me prenguè, roumpu de lassige ; e aquésti,
aguènt tira mi richesso de la nau cloutudo, lis an quitado
sus l’areno mounte ère coucha. Pièi soun reparti pèr la
poupulouso Sidoun, e m’an leissa, cor-doulènt.
Ansin parlè, e Minervo, Divesso dis iue glas riguè, e lou
flatant emé la man, prenguè la formo d’uno bello e grando
femo, sachènt bèn travaia, pièi ié diguè aquéli paraulo
aludo:
— Routina e abile, faudrié que lou fuguèsse aquèu que te
passarié pèr queto engano que fugue, emai fuguèsse un Diéu
! Enganaire ardit, drud, alabre, deviés pas meme sus ta
terro arresta ti barat e ti dicho de laire qu’entre naisse
t’agradèron. Mai parlen plus ansin. Li couneissèn tóuti
dous, amor que tu siés lou meiour dis ome pèr li counsèu
e lou parla e que iéu entre li Diéu siéu renoumado pèr la
prudènço e pèr li ruso. As dounc pas recouneigu Minervo
que brandis la lanço, Fiho de Jupitèr, iéu que siéu toujour
emé tu dins tóuti tis obro e que te garde, iéu que t’ai
fa l’ami di Feacian. Aro siéu vengudo eici pèr ourdi un
plan emé tu e pèr escoundre li douno que t’an facho li Feacian
avans de tourna dins toun oustau. Te dirai li mau que te
fau encaro passa dins toun palais bèn basti ; tu, subisse-lèi
pèr necessita e te fises en ges d’ome ni de femo car siés
vengu en barrulaire ; mai preparo-te à supourta sènso rèn
dire de mau noumbrous e lis escorno dis ome.
E l’avisa Ulisse, respoundènt, ié diguè :
— O Divesso, es mal-eisa à-n-un ome que vous rescontro,
emai abile fuguèsse, de vous counèisse, car prenès touto
formo. Mai sabe que m’erias bèn-voulènto quouro li Grè fasian
la guerro à Troio ; mai quand aguerian derouï lou castelar
de Priam e que fuguerian parti sus li nau, e qu’un Diéu
aguè escavarta li Grè, vous ai plus visto sus ma nau, pèr
aliuncha li mau de iéu. E lou cor matrassa dins moun pitre,
barrulère enjusquo que li Diéu m’agon fa deliéure de la
mal-astrado. Alor m’avès assegura emé de paraulo, vers lou
pople drud di Feacian e m’avès, vous, mena vers sa vilo.
Aro vous prègue, au noum de voste Paire, car crese pas d’èstre
arriba dins claro Itaco, mai me sèmblo que traule sus uno
autro terro, e que me disès acò per engana moun èime. Digas-me
se vertadieramen siéu arriba dins la douço terro de la patrìo.
Mivervo, Divesso dis iue glas, ie respoundeguè :
— As toujour aquelo idèio dins tu. Mai te pode pas leissa
malurous, car siés bèu-disèire, esperitous e prudènt. Un
autre ome, à soun retour, aurié barbela de revèire sa femo
e sis enfant dins l’oustau ; mai tu, vos ni parla ni rèn
sache que noun agues esprouva ta femo dins lou palais, escoumbourissènt
si jour e si niue doulènto à escampa de lagremo. Ai toujour
agu fisanço, car sabiéu que revendriés ; ai pas vougu lucha
contro Netune, lou fraire de moun paire qu’a dins soun cor
carga maliço contro tu, d’avé avugla soun fiéu escari. Mai,
anen, que te fague vèire la terro d’Itaco, pèr te douna
fiso. Eici i’a la calanco de Fourcin, lou Vièi de la mar
; e aqui i’a l’óulivié à lòngui fueio, sus lou testau de
la calanco ; e proche i’a la baumo escuro e agradivo counsacrado
i Naiado : la baumo oumbrouso ounte semoundiés i Ninfo de
tuado noumbrouso ; e aqui i’a lou Nerite abouscassi.
Aguènt parla ‘nsin la Divesso esvartè lou nivo e la terro
pareiguè. Alor lou paciènt e divin Ulisse se regalè de vèire
sa terro drudo e la beisè. Pièi tant-lèu, aubourant li man,
preguè li Ninfo :
— O Naiado, Fiho de Jupitèr, pensave de jamai plus vous
vèire. Mai aro, alègre ! pèr mi pregaio qu’avè ausido ; coume
antan, vous farai encaro de douno, se la Destrùssi, fiho
de Jupitèr, me laisso viéure e se fai crèisse moun drole
escari.
E Minervo, Divesso dis iue glas, respoundeguè :
— Courage ! qu’acò siegue pas toun soucit. Mai quiten aquéli
richesso au founs de la baumo sacrado pèr que te rèston
sauvo, e veguen ço que i’a de miés à faire.
Aguènt ansin parla, la Divesso intrè dins la baumo sourno,
cercant uno escoundudo, e Ulisse aduguè l’or e l’aram que
noun se gausis, e li vièsti bèn fa que i’avien douna li
Feacian. E li pausè en ordre ; pièi Minervo meteguè uno
lauso sus la porto.
E
tóuti dous s’estènt asseta au pèd de l’óulivié sacra perpensavon
la rouino di Calignaire arrougant. Minervo Divesso dis iue
glas parlè proumiero :
— Noble enfant de Laerte, endùstri Ulisse, sounjo coume
metras la man sus li Calignaire plen de croio que despièi
tres an mestrejon dins toun oustau, cercant ta mouié divino
e ié fasènt de douno de nòvi. Elo espèro toujour ta revengudo,
se doulouiro dins soun cor, e li fai tóutis espera e fai
de proumesso en cadun e ié mando de message ; mai dins soun
èime pènso en d’àutri causo.
L’endùstri Ulisse ié venguè :
— O Diéu ! Deviéu dounc, coume l’Enfant d’Atriéu, Agamennoun,
peri de malo-mort dins moun palais, se m’avias pas tout
di à tèms ! Mai, digas-me coume li punirai, e tenèsvous
proche de iéu, pèr m’assegura e pèr me douna fiso, coume
avès fa quand abousounerian la trelusènto courouno de Troio.
Vous tenguessias afougado proche de iéu, o Divesso dis iue
glas, iéu tendrai tèsto soulet à tres cènts ome, se me sias
bèn-voulènto.
E la Divesso dis iue glas ié respoundeguè :
— Certo, sarai procho de tu e te perdrai pas de visto, quand
faren acò. Ai dins l’idèio que mai que d’un d’aquéli Calignaire
que devourisson toun viéure counchara de cervello e de sang
lou large caladat. Te vau rèndre descouneissable pèr tóuti
lis ome : frounsirai ta bello pèu sus ti mèmbre souple,
e farai toumba de ta tèsto toun péu blound, e te taparai
d’un pedas pèr que fagues ourrour is ome, e farai rouge
tis bèus iue, pèr que parèigues laid à tóuti li Calignaire,
em’ à ta mouié em’ à toun fiéu qu’as leissa dins lou palais.
Mai d’abord vai vèire toun pourcatié que te vòu de bèn e
qu’amo toun fiéu e la prudènto Penelopo. Lou trouvaras gardant
ti porc, que manjon proche la Pèiro dóu Corb e la font Aretouso
e se i’engraisson d’aglan doucinèu ‘mé d’aigo negro. Rèsto
aqui e demando-ié touto causo, dóu tèms qu’anarai en Esparto,
vilo di bèlli femo, pèr faire veni Telemaque, toun fiéu escari
qu’es ana pèr tu dins la grando Lacedemouno vers Menelau,
pèr saupre de ti nouvello e pèr saupre mounte poudiés èstre.
E l’avisa Ulisse, respoundènt, parlè ‘nsin :
— Perqué pas ié dire, vous que sabès tout ? Es-ti pèr qu’aquest
barrule mai sus la mar esterlo e que rebouligue quand d’àutri
manjon soun bèn.
Alor Minervo dis iue glas ié venguè :
— Qu’acò siegue pas toun soucit ! Iéu l’ai mena aqui pèr
que se fague un bon renoum ; mai a ges de mau : es asseta,
siau, dins li demoro de l’Enfant d’Atriéu, e a tout en abounde.
Es verai que li Calignaire ié calon d’embousc sus sa barco
negro, e lou volon tua davans que torne dins la terro de
la patrìo ; mai crese pas qu’acò fugue: avans la terro aura
recata quaucun d’aquéli que devourisson toun viéure.
Ansin parlant, Minervo lou touquè d’uno bleto e faguè frounsi
sa bello pèu sus si mèmbre souple ; e faguè toumba de sa
tèsto soun péu blound ; ié dounè lou biais d’un gros viei
; pièi si bèus iue, li fretè pèr li faire veni rouge ; l’abihè
d’un marrit pedas em’ un jargau trauca, brut, tout enfuma.
Pièi l’atapè de la larjo pèu rasclado d’uno cèrvio, e ié
dounè un bastoun em’ uno vièio biasso touto traucado em’
uno courrejo recrouquihado.
Aguènt
charra ‘nsin, se quitèron, e Minervo anè dins la divino
Lacedemouno, vers l’Enfant d’Ulisse.