LIS ESTÈU

Pèr En F. BARTHELEMY.

   Lou veissèu aguènt leissa lou flume Oucean, landè sus lis oundo marino, aqui ounte s’eigrejo lou Soulèu, ounte l’Aubo matiniero à si palais emé si cor balarèu, devers l’isclo d’Ajaio. Uno fes arriba, tirerian la barco sus la sablo ; pièi davalant sus la ribo nous endourmiguerian en esperant l’Aubo divino.

   E quouro l’Aubo di det rousen, matiniero, pareiguè, mandère mi sòci vers lou palais de Circè, pèr n’adurre lou cadabre d’Elpenour trepassa. Pièi, aguènt coupa d’aubre sus la coustiero, faguerian si funeraio, adoulenti nega de plour. E quand lou cadabre e lis armo dóu mort fuguèron ars, aguènt fa un mousoulèu em’ uno coulouno, en subre ié tanquerian lou rèm. Tout acò fuguè fa, mai tournerian pas encò de Circè, en tournant devers Plutoun. Venguè elo-memo, lèu-lèu, e venguèron em’ elo si servicialo adusènt de pan, de car à jabo e de roujo tencho. E noblo Divo au mitan de nautre ansin parlè :

   — Malurous ! vàutri que, viéu, sias davala vers Plutoun ; mourrirés dous cop e lis àutris ome moron qu’un cop. Anen! manjas, bevès tout lou sant clame dóu jour, jusqu’à soulèu intrant. E quand la lus espelira, amarinarés e vous dirai la routo. Vous assabentarai de tout, de pòu que rebouligués mai sus mar o sus terro.

   — Ansin as fa tóuti aquéli travai. Aro, escouto ço que vòu te dire. Un Diéu te lou remembrara. Faras d’abord lou rescontre di Sereno qu’embelinon lis ome que ié passon proche; mai es un ome perdu aquéu que, mausage, escouto soun soulòmi, e jamai sa femo ni sis enfant noun lou veiran plus dins sa demoro e noun se gaudiran plus. Li Sereno l’embelinon emé soun soulòmi cantadis, assetado dins uno pradarié, entour d’un grand boulum d’os de mort e de pèu gastado. Tiro lèu ta routo liuen d’aqui, e tapo lis auriho de ti sòci emé de ciero molo, de pòu que quaucun d’éli entènde. Tu, escouto-lèi, se vos ; mai fai-te estaca di pèd e di man, pèr ti sòci, dins la nau couchouso, dre contro l’aubre-mèstre, davans d’escouta emé chalun la voues di Sereno. E se dises à ti sòci de destaca, que te meton mai de cadeno. Mai quouro lis auras passado, te pode pas dire di dos routo qu’atrouvaras, aquelo que prendras : te decidaras dins toun èime. Te li dirai. Aqui s’aubouron dous grand roucas, e ié vènon restounti lis oundado d’Anfitrito dis iue blu. Li Dieu benura ié dison li Perdu. E jamai lis aucèu voulaire li passon, meme pas li crentouso paloumbo qu’aduson l’ambròsi à Jupitèr noste Paire. Souvènti-tes n’i’a uno que toumbo sus lou roucas ; mai noste Paire n’en fai uno autro, pèr que soun noumbre siegue coumpli. Jamai uno barco vengudo proche, se n’es escapado ; e lis erso marino e l’auristre dessarro-pericle derrabon li banc d’apès e li cadabre dis ome. I’a qu’uno nau, seiant la mar, que lis ague passa: Argò l’isnello, escarido de tóuti li Diéu, quand revenié de la terro d’Aèto. Meme anavo èstre empegado contro li roucas, mai Junoun l’ajudè passa, car amavo Jasoun. Aquéli dous estèu soun ansin : l’un, de sa pouncho agudo toco lou Cèu, e uno nivo sourno de-longo l’encapello e jamai l’aire siau bagno sa cimo, en estiéu coume à l’autouno ; jamai un ome mourtau lou pourrié escala o n’en davala, aguèsse-ti vint bras e vint pèd, talamen la clapo es auto e coume uno pèiro liso. Dins lou mitan de l’estèu i’a uno negro cafourno que l’intrado es de vers l’Erèbe ; es proche d’aquelo cafourno, o preclar Ulisse, que te fau apróuma ta barco cloutudo. Un ome dins la flour de l’age pourrié pas de sa nau manda uno flècho jusquo dins aquelo baumo founso. Es aqui que se repairo Scilo la Bramarello, que soun bram es fort coume aquéu d’un lioun jouine. Es un escamandre à faire pòu, e’ n res ié fai gau de l’avé visto, pas meme un Diéu. A douge pèd-tort e de soun cadabre salisson sièis long còu, e ‘n cade còu i’a uno tèsto afrouso estacado, e dins cado goulo, negro e mourtifèro, i’a tres rèng de cro espés e noumbrous. Es encafournado dins la baumo coufudo, jusqu’à l’esquino ; mai alongo si tèsto deforo, e agachant entour de l’estèu, arrapo li dóufin e li chin de mar e lis àutri moustre sèns noumbre que vòu prene e que la gingoulanto Anfitrito abaris. Jamai li marin poudran se targa d’èstre passa contro elo san e siau sus si barco, car cado tèsto entiro soun ome foro la nau à prodo bluio. L’autre estèu que veiras, Ulisse, es mens aut e n’agantaras la cimo em’ uno flècho. I’es vengu uno grando figuiero-cabrau à ramo espesso, e souto aquelo figuiero la divino Carido engoulo l’aigo negro ; tres fes lou jour la degoulo e tres fes l’engoulo à faire pòu. E se veniés au moumen qu’engoulo. Lou que bassaco la terro voudrié te sauva noun lou poudrié. Buto lèu ta barco long de Scilo, car vau miés perdre sièis ome de ti coumpan que de li perdre tóuti.

    Parlé ‘nsin, e ié respoundeguère :

   — Digo-me, o Divo, lou verai. Se pode escapa desastrouso Carido, pourrai-ti pas ataca Scilo quand raubara mi sòci ?

     Ansin parlère, e la noblo Divo me respoundeguè :

   — Malurous ! sounjes encaro à d’obro de guerro ? Vos pas cala, meme davans lis Inmourtau ? Scilo es pas mourtalo ; es un escamandre marrit, terrible, fèr, que se pòu pas lucha em’ elo. I’a pas de courage que la posque toumba. Se te despaches pas, se metes la man à tis armo, quouro saras proche dóu roucas, ai pòu que se rounsant mai noun te raube tant de tèsto coume t’aura deja rauba d’ome. Poujo dounc e vitamen, e prègo la pouderouso Crataïs, maire de Scilo, que l’a facho pèr perdre lis ome; prègo-la qu’amaise sa chato e qu’aquesto noun se rounse mai. Arribaras pièi à l’isclo di Tres Pouncho. Aqui paisson li junego e li fedo grasso dóu Soulèu. I’a sèt manado de junego, e autant de fedo, e i’a cinquanto tèsto pèr manado. Vedellon pas, nimai agnellon, car moron pas ; e i’a dos Ninfo divino que li gardon, Faetouso e l’esbrihaudanto Lampetìo, que la divino Neèro aguè tóuti dos dóu Soulèu, Enfant d’Iperioun. E sa maire venerado li faguè e lis abariguè, e li leissè dins l’isclo di Tres Pouncho, pèr que repairon liuen, gardant li fedo de soun paire emé si biòu à bano courbudo. Se, pensant à ta revengudo, laisses esta aquéli manado, rintrarés tóuti dins Itaco, après avé rebouli mai-que-mai ; mai, se ié fas de mau, alor t’afourtisse que perdras ta nau emé ti sòci. E saras soulet d’escàpi, mai rintraras tardié e miserable dins toun oustau, aguènt perdu tóuti ti sòci.

     Parlè ‘nsin ; subran l’Aubo s’assetè sus soun trone d’or, e la noblo Divo Circè despareiguè dins l’isclo. Tournant vers la barco, empurère mi coumpan pèr li faire embarca e descapela li traio. Mountèron tant-lèu e s’assetèron à soun rèng sus li banc d’apès, e tabassèron de si rèm la mar blèujo. Circè de la bello como, Divo ounourado e crencho, espirè darrié la nau à prodo bluio un vènt manejatièu que dounè à si velo uno bello empoupado. Alor, touto causo estènt à sa plaço dins la barco, s’asseterian e lou vènt e lou pilot nous menèron. Alor, triste dins lou cor, diguère à mi sòci :

    — Mis ami, fau pas qu’un soulet ni meme que dous de nautre, sachen ço que m’a di la noblo Divo Circè ; mai fau que lou sachen tóuti, e vous lou dirai. Après mourriren, vo, escapant la mau-parado, escaparen tambèn lou mau-destin emé la mort. Avans touto causo, nous dis de fugi lou cant e li pradarié di Sereno Divino, e iéu soulet li poudrai escouta ; mai estacas-me ferme emé de cau, dre contro l’aubre-mèstre, pèr que ié rèste sènso boulega, e se vous suplique e se vous doune ordre de me destaca, alor cargas-me d’àutri cadeno.

   Disiéu acò à mi sòci, e dins lou tèms la barco bèn gaubejado apróumè lèu l’isclo di Sereno, talamen bèn nous empoupavo lou vènt en favour. Mai subran moulè, e istè-siau, e un diéu assoumiguè lis aigo. Alor mi sòci s’aubourant, carguèron li velo e li meteguèron au founs de la barco cloutudo ; e s’estènt asseta faguèron l’aigo grumouso emé si rèm lóugié. Coupère em’ un coutèu d’aram, un gros moucèu de ciero que n’en quichère entre mi man li tros ; e la ciero se remouliguè, car la calour dóu Rèi Soulèu ardavo, e faguère uno grando forço. Pièi tapère lis auriho de tóuti mi coumpan. E dins la barco m’estaquèron di pèd e di man, emé de cau, dre contro l’aubre-mèstre. Pièi s’assetant, tabassavon de si rèm la mar grumouso.

     E s’aflaterian à la pourtado de la voues, e la barco couchouso uno fes proche fuguè lèu visto di Sereno, e cantèron soun soulòmi armounious :

     — Vene, o preclar Ulisse, grand glòri di Grè. Aplanto ta barco pèr escouta nosto voues. I’a pas d’ome que noun ague passa l’isclo sus sa barco negro sènso escouta noste soulòmi dous. Pièi s’aliuncho plen de joio, e saup de causo... Nautre sabèn tout ço qu’an rebouli li Grè emé li Trouian pèr lou voulè di Diéu, e sabèn tout ço que se tout fai sus la terro nourriguiero.

   Ansin cantavo, fasènt vibra sa douço voues, e moun cor li voulié ausi. En ussejant, faguère signe à mi coumpan que me destaquèsson ; mai remenavon si rèm, afouga ; e dóu tèms Perimèdo em’ Euriloque s’aubourant me meteguèron mai de cadeno.

   Quand lis aguerian passado e qu’ausiguerian plus si voues ni soun soulòmi, mi bràvi coumpagnoun tirèron la ciero de sis auriho e me destaquèron. Mai tout just avian leissa l’isclo que veguère uno tubo emé de gràndis ausso e ausiguère un chafaret espetaclous. Mi sòci, palafica de la pòu, leissèron toumba li rèm de si man. E lou courrènt enlevavo la nau, car remavon plus. E iéu, courriéu de l’un à l’autre, dounave de courage en tóuti emé de dóuci paraulo :

   — Mis ami, couneissèn li mau. N’avèn-ti pas passa de mai marrido quand l’Uiard nous tenié embarra dins sa cafourno coufudo em’ un mau-talènt terrible ? Mai alor pèr moun courage, pèr moun èime, pèr moun bon sèn, i’avèn escapa. Crese pas que l’aguès óublida. Adounc farés ço que vous dirai ; óubeissès tóuti. Vautre, sus li banc, tabassas de vòsti rèm lis oundo founso de la mar ; e tu pilot, te dise de faire ansin gardo (acò dins toun èime, abord que tènes l’empento de la barco cloutudo) : meno-la foro d’aquelo tubo e d’aquéu courrènt, e poujo vers aquel estèu d’eila. E t’arrèstes pas de ié pouja de touto ti forço, e destourbaras nosto perdo.

     Parlère ansin, e óubeïguèron lèu à mis ordre. Mai ié diguère rèn de Scilo, aquéu làgui sèns remèdi, de pòu qu’espaventa noun s’arrestèsson de rema pèr s’escoundre au founs de la barco. Alor óublidére li dicho crudèlo de Circè que m’avié recoumanda de pas prene d’armo. E aguènt mes d’armo trelusènto, e pres dos lòngui lanço, mountère en pro, ounte cresiéu de vèire la roucassiero Scilo, mourtifèro pèr mi sòci. Mai la pousquère pas vèire e mis iue se lassavon de regarda de tout caire dóu roucas negre.

     E passerian aquéu pertus dins lis ànci ; d’un caire i’avié Scilo ; de l’autre, la divino Carido, engoulant l’orro aigo salano de la mar ; e quand la reboucavo, aquesto boulissié coume dins un peiròu sus un grand fiò, e la remandavo en l’èr, e l’aigo plouvinavo sus li dous estèu. E quand engoulavo mai l’aigo salano de la mar, semblavo bourroulado enjusqu’au fin-founs e bramavo à faire esfrai entour dóu roucas ; e l’areno glaso dóu founs se vesié. La temour blèimo prenguè mi coumpan. E regardavian Carido, car èro d’elo qu’esperavian nosto perdo ; mai dins aquéu tèms, Scilo raubè dins la barco cloutudo sièis de mi sòci li mai valènt. E coume regardave dins la nau, veguère passa en l’èr si pèd e si man, e me chamavon, desespera.

     Un pescadou, d’aut d’un roucas, em’ uno longo cano mando à la peissaio dins la mar lou broumet dins uno bano de biòu sóuvage, e jito sur lou roucas lo pèis barbelant que pren : — ansin Scilo entiravo mi coumpagnoun barbelant e li manjavo au bord de sa cafourno, èli cridant e aubourant li man vers iéu. Acò es esta la causo la mai doulènto qu’ai visto dins mis escourregudo mariniero.

     Quand aguerian fugi l’orro Carido emé Scilo, arriberian à l’isclo dóu Diéu. Aqui i’avié li noble biòu à làrgi frountas e li gràssi manado dóu Soulèu, Enfant d’Iperioun. E coume ère encaro sus mar, entendeguère lou bram di biòu dins li bouvau e lou bela di fedo. Alor li paraulo dóu Devinaire avugle, de Tiresias de Tebo, me revenguèron en memòri e tambèn Circè que m’avié recoumanda de leissa de caire l’isclo dóu Soulèu qu’embelino lis ome. Alor, triste dins lou cor, parlère ansin à mi sòci :

    — Escoutas, coumpagnoun, emai fuguen aclapa de mau, que vous digue lis ouracle de Tiresias e de Circè : m’an recoumanda de fugi à la lèsto l’isclo dóu Soulèu que partis la lus is ome. M’an di qu’un grand malastre nous guignavo eici. Adounc, butas la negro barco de la man d’eila d’aquelo isclo.

   Ansin parlère, e si pàuri cor s’espóutiguèron. E subran Euriloque me respoundeguè aquéli paraulo necrouso :

   — Siès dur pèr nautre, Ulisse ! Ta forço es grando, ti mèmbre soun jamai las e sèmbles de ferre. Vos pas que ti sòci, aclapa de lassige e de som davalon en terro, dins aquelo isclo embarrado d’erso mounte aurian alesti un bon soupa E nous dises de traula à la perdudo l’isnello niue, liuen d’aquelo isclo, sus la mar souloumbro ! Li vènt de niue soun de cregne e perdon li nau. Quau de autre escaparié lou mau-destin, se subran venié broufounié d’Autan o de Largado folo que soun la perdo seguro di nau, meme emé l’ajudo di Diéu ? Aro, soumeten-nous à la niue sourno, e fasen noste soupa proche de la barco couchouso. S’embarcaren mai deman, e seiaren la vasto mar.

     Euriloque parlè ‘nsin, e mi sòci piquèron di man. E veguère qu’à cop segur un diéu alestissié sa rouino. Ié diguère aquéli paraulo aludo :

   — Euriloque, entre tóuti me fourças, car siéu soulet ; mai juro-me, tu, em’ un grand sarramen que s’atrouvan quauco manado de biòu o de fedo, res de vautre, pèr pòu de faire un crime, noun sagatara ni un biòu ni uno fedo. Manjas li viéure que vous a douna l’inmourtalo Circè ; em’ acò istas siau.

   Parlère ansin, e tant-lèu me jurèron coume i’aviéu di. E quand aguèron di tóuti li mot dóu juramen, aplanterian la barco bèn gaubejado dins uno calanco prefoundo, proche d’uno aigo douço. Mi coumpan sourtiguèron de la nau e faguèron lèu soun soupa. Pièi quand aguèron proun manja e begu, plagniguèron si bràvi sòci que Scilo i’avié rauba dins la nau cloutudo pèr li manja. E coume plouravon, la douço Som li prenguè. Mai vers la tresenco gardo de la niue, quouro lis astre davalon, Jupitèr qu’amoulouno li nivo amoudè un gros vènt emè de revoulun ; e agaloupè la terro e la mar de sagarés, e la sourniero toumbè dóu Cèu.

   Quand l’Aubo di det rousen, matiniero, se faguè vèire, tirerian la barco à la calo, dins uno calanco founso. Aqui bello demoro di Ninfo emé si sèti. E alor, aguènt acampa i’avié lou counsèu, parlère ansin :

   — Ami, i’a dins aquelo barco couchouso pèr bèure e pèr manja. Priven-nous d’aquéli biòu, de pòu de quauque gros manlastre. Car soun li biòu terrible e li manado ilustro d’un Diéu, dóu Soulèu que vèi e qu’entènd tout.

   Ansin parlère, e soun èime abelan fuguè gagna. Tout un mes Autan boufè de-longo ; e boufavon que l’Autan e la Largado. Tant que mi sòci aguèron de pan e de roujo tencho, se privèron di biòu que voulien quand meme. Mai quand tóuti li viéure fuguèron abena, lou besoun nous fourcè de cala de mousclau croucu e de faire nosto vido de pèis e d’aucèu que nous toumbavon entre man. E la fam bourrelavo li vèntre.

   Alor intrère dins l’isclo pèr prega li Diéu e vèire se l’un d’éli m’ensignarié la routo de la revengudo. Anère dins l’isclo, e leissant mi sòci, m’aseiguère li man la à la calo dóu vènt e faguère de pregaio en tóuti li Diéu que repairon dins lou large Oulimpe. Espargiguèron sus mis iue la douço som. Alor Euriloque siblè à l’auriho de mi coumpan d’idèio necrouso :

   — Escoutas ço que vous dise, coumpagnoun, emai soufriguen forço mau. Tóuti li mort soun marrido pèr li pàuris ome, mai mouri de la fam es la plus miserablo. Anen ! aganten li meiour biòu dóu Soulèu, e tuen-lèi à l’ounour dis Inmourtau que repairon dins lou large Cèu. Se tournara en Itaco, dins la terro de la patrìo, aubouraren tant-lèu bèu tèmple au Soulèu, mounte ié metren touto meno de causo de pres. Mai s’es enmalicia pèr si bìou à bano drecho, se vòu perdre la barco e se lis àutri Diéu dison de : o, ame miés mouri uno fes, estoufega dins aquelo isclo sóuvertouso.

     Euriloque parlè ‘nsin e tóuti piquèron di man. E tant-lèu raubèron li meiour biòu dóu Soulèu, car li biòu negre à large frountas pasturgavon pas liuen de la barco à prodo bluio. E lis envirounant, li counsacrèron is Inmourtau; prenguèron la ramo d’un pichot roure, car avien pas d’òrdi blanc dins la barco. E quand aguèron prega, escoutelèron li biòu e lis espeièron; pièi faguèron rousti li garro à doublo graisso e ié meteguèron dessus li frechaio cruso. E n’aguènt pas de vin pèr li libacioun sus lou fiò dóu sacrifice, li faguèron emé d’aigo, dóu tèms que fasien arda li frechaio. Quand li garro fuguèron roustido, tastèron li frechaio. Pièi, aguènt parti lou restant à tros, ié lardèron d’aste.

    Alor la douço som quitè mi parpello e me despachère de tourna vers la mar e la barco couchouso. Mai quand fuguère proche de l’endré mounte èro estado aducho, la bono óudour me venguè en-davans. E gouissant cridère vers li Diéu Inmourtau :

   — O Jupitèr lou Paire, e vàutri, Diéu benura, segur es pèr ma plus grando desfourtuno que m’avès manda aquelo necro som. Vejo-eici mi coumpan qu’aviéu leissa soulet e qu’an fa un grand crime.

   Subran, l’esbrihaudanto Lampetìo dóu large vèu anè dire au Souléu que mi sòci avien tua si biòu, e l’Enfant d’Iperioun, amali dins soun cor, diguè tant-lèu is àutri Diéu:

   — Jupitèr moun Paire, e vàutri, Diéu benura e inmourtau, donnas-me lou revenge sus li sòci de l’Enfant de Laerto, Ulisse. An ausadamen sagata li biòu que me fasien gau quand m’aubourave dins lou Cèu estela, e quand davalave dóu Cèu en terro. Se me dounas pas uno justo pago de mi biòu, davalarai vers Plutoun e farai lume au pople di mort.

   E Jupitèr qu’amoulouno li nivo, respoundènt, parlè ansin :

   — Soulèu, porjo toujour ta lus is Inmourtau emai i mourtalen sus la drudo terro. Ardrai lèu de moun blanc pericle sa barco espóutido au mitan de la mar souloumbro.

   Ai sachu acò de Calipsò de la bello como, que lou te de l’Anounciaire Mercùri.

   Estènt arriba à la mar e vers la nau, charpère duramen cadun de mi coumpan. Mai poudian pas trouva de remèdi au mau, car li biòu èron mata. E deja li miracle di Diéu se fasien vèire : li pèu se rebalavon coume de serp, e li car bramavon entour dis aste, cruso o cuecho, qu’aurias di lou bram di biòu meme. Sièis jour de tèms, mi pàuri sòci mangèron li meiour biòu dóu Souléu, lis aguènt sagata. Quand Jupitèr aduguè lou jour seten, lou vènt aguè fini de revouluna. Alor, mounta sus la nau, poujerian vers l’auto mar; e l’aubre mèstre auboura, larguerian li velo blanco. Leisserian l’isclo, e i’avié pas de terro en visto, e se vesié que lou Cèu e la mar.

     Alor l’Enfant dóu Tèms faguè penja un nivoulas espés sur la nau cloutudo qu’anavo plus tant couchouso, e, dessouto, la mar venguè touto negro. Subran la Larg a d o siéularello s’amoudè emé de grand revoulun; e l’auristre roumpiguè li dos amarro de l’aubre, que s’aprefoundiguè dins lou founs de la barco emé tóuti lis agré ; e s’abraquè sus la poupo, escrachant la tèsto dóu pilot que toumbè de soun banc coume un soutaire ; e soun amo abelano lachè sis os. Au meme moumen Jupitèr trounè e mandè soun pericle sus la barco, e aquesto, bacelado pèr lou lamp de Jupitèr, remoulinè e se rempliguè de sóupre,e mi coumpan fuguèron debaussa. Coume de graio de mar, èron empourta pèr lis ausso, e ‘n Diéu ié neguè la revengudo. Iéu anère sus la nau jusquo tant que lou vanc de l’auristre aguè derraba li bando. E lis erso l’entiravon, flaco, d’eici d’eila. L’aubre èro rout au pèd, mai uno courrejo de pèu de biòu tenié encaro.

     Em’ acò l’estaquère à la careno e me i’assetant dessus, fuguère empourta pèr la ràbi dóu vènt.

    Alor, fau dire, la Largado faguè moula si revoulun, mai l’Autan venguè, m’adusènt d’àutri mau, car ère mai entira vers la necrouso Carido. Ié fuguère empourta touto la niue, e quand lou soulèu saliguè, fuguère proche de Scilo e de l’orro Carido, au moumen qu’aquesto engoulavo l’aigo salano de la mar. Alor agafère li branco de l’auto figuiero e restère penja en l’èr coume un aucèu de niue, poudènt ni pausa pèd, ni escala, car li racino èron basso, e la ramo demasiado e longo oumbrejavo Carido. Me ié tenguère ferme, jusquo tant que rebouquèsson lou mast emé la careno. Mai se faguèron long-tèms espera.

   A l’ouro que lou prudome, pèr ana dina, quito la plaço mounte jujo li countèsto dis ome, la careno emé l’aubre rebouquèron de Carido ; alor me leissère toumba em’ un brut sus li lòngui fusto de bos, e m’assetant dessus nadère emé li man pèr rèm. E lou Paire di Diéu e dis ome me leissè pas vèire de Scilo, car auriéu pas pouscu m’escapa de la mort. Fuguère empourta nòu jour de tèms, e la desenco niue li Diéu me butèron dins l’isclo d’Ougigìo, mounte repeiravo l’ounourado e bèn-disènto Calipsò, Divo de la bello como, que m’aculiguè e que m’amè. Mai perqué te countariéu acò? te l’ai deja di, à tu em’ à ta casto mouié, dins toun oustau. E vèn en òdi de faire dous cop lou dedu di mèmi causo.