Ὀ δ υ σ σ ε ί α η η
Ὀδυσσέως εἴσοδος
πρὸς Ἀλκίνουν. |
|
|
Ὧς ὁ μὲν ἔνθ᾽ ἠρᾶτο πολύτλας δῖος
Ὀδυσσεύς,
κούρην δὲ προτὶ ἄστυ
φέρεν μένος ἡμιόνοιιν.
ἡ δ᾽ ὅτε δὴ οὗ πατρὸς
ἀγακλυτὰ δώμαθ᾽ ἵκανε,
στῆσεν ἄρ᾽ ἐν προθύροισι,
κασίγνητοι δέ μιν ἀμφὶς
|
5
|
ἵσταντ᾽ ἀθανάτοις
ἐναλίγκιοι, οἵ ῥ᾽ ὑπ᾽ ἀπήνης
ἡμιόνους ἔλυον ἐσθῆτά
τε ἔσφερον εἴσω.
αὐτὴ δ᾽ ἐς θάλαμον
ἑὸν ἤιε· δαῖε δέ οἱ πῦρ
γρῆυς Ἀπειραίη,
θαλαμηπόλος Εὐρυμέδουσα,
τήν ποτ᾽ Ἀπείρηθεν
νέες ἤγαγον ἀμφιέλισσαι·
|
10
|
Ἀλκινόωι δ᾽ αὐτὴν
γέρας ἔξελον, οὕνεκα πᾶσιν
Φαιήκεσσιν ἄνασσε,
θεοῦ δ᾽ ὣς δῆμος ἄκουεν·
ἣ τρέφε Ναυσικάαν
λευκώλενον ἐν μεγάροισιν.
ἥ οἱ πῦρ ἀνέκαιε καὶ
εἴσω δόρπον ἐκόσμει.
καὶ τότ᾽ Ὀδυσσεὺς
ὦρτο πόλινδ᾽ ἴμεν· ἀμφὶ δ᾽ Ἀθήνη
|
15
|
πολλὴν ἠέρα χεῦε φίλα
φρονέουσ᾽ Ὀδυσῆι,
μή τις Φαιήκων
μεγαθύμων ἀντιβολήσας
κερτομέοι τ᾽ ἐπέεσσι
καὶ ἐξερέοιθ᾽ ὅτις εἴη.
ἀλλ᾽ ὅτε δὴ ἄρ᾽
ἔμελλε πόλιν δύσεσθαι ἐραννήν,
ἔνθα οἱ ἀντεβόλησε
θεά, γλαυκῶπις Ἀθήνη,
|
20
|
παρθενικῆι ἐικυῖα
νεήνιδι, κάλπιν ἐχούσηι.
στῆ δὲ πρόσθ᾽ αὐτοῦ,
ὁ δ᾽ ἀνείρετο δῖος Ὀδυσσεύς·
ὦ τέκος, οὐκ ἄν μοι
δόμον ἀνέρος ἡγήσαιο
Ἀλκινόου, ὃς τοῖσδε
μετ᾽ ἀνθρώποισι ἀνάσσει;
καὶ γὰρ ἐγὼ ξεῖνος
ταλαπείριος ἐνθάδ᾽ ἱκάνω
|
25
|
τηλόθεν ἐξ ἀπίης
γαίης· τῶι οὔ τινα οἶδα
ἀνθρώπων, οἳ τήνδε
πόλιν καὶ γαῖαν ἔχουσιν.
τὸν δ᾽ αὖτε προσέειπε
θεά, γλαυκῶπις Ἀθήνη·
τοιγὰρ ἐγώ τοι, ξεῖνε
πάτερ, δόμον, ὅν με κελεύεις,
δείξω, ἐπεί μοι
πατρὸς ἀμύμονος ἐγγύθι ναίει.
|
30
|
ἀλλ᾽ ἴθι σιγῆι τοῖον,
ἐγὼ δ᾽ ὁδὸν ἡγεμονεύσω,
μηδέ τιν᾽ ἀνθρώπων
προτιόσσεο μηδ᾽ ἐρέεινε.
οὐ γὰρ ξείνους οἵδε
μάλ᾽ ἀνθρώπους ἀνέχονται,
οὐδ᾽ ἀγαπαζόμενοι
φιλέουσ᾽ ὅς κ᾽ ἄλλοθεν ἔλθηι.
νηυσὶ θοῆισιν τοί γε
πεποιθότες ὠκείηισι
|
35
|
λαῖτμα μέγ᾽
ἐκπερόωσιν, ἐπεί σφισι δῶκ᾽ ἐνοσίχθων·
τῶν νέες ὠκεῖαι ὡς εἰ
πτερὸν ἠὲ νόημα.
ὣς ἄρα φωνήσασ᾽
ἡγήσατο Παλλὰς Ἀθήνη
καρπαλίμως· ὁ δ᾽
ἔπειτα μετ᾽ ἴχνια βαῖνε θεοῖο.
τὸν δ᾽ ἄρα Φαίηκες
ναυσικλυτοὶ οὐκ ἐνόησαν
|
40
|
ἐρχόμενον κατὰ ἄστυ
διὰ σφέας· οὐ γὰρ Ἀθήνη
εἴα ἐυπλόκαμος, δεινὴ
θεός, ἥ ῥά οἱ ἀχλὺν
θεσπεσίην κατέχευε
φίλα φρονέουσ᾽ ἐνὶ θυμῶι.
θαύμαζεν δ᾽ Ὀδυσεὺς
λιμένας καὶ νῆας ἐίσας
αὐτῶν θ᾽ ἡρώων ἀγορὰς
καὶ τείχεα μακρὰ
|
45
|
ὑψηλά, σκολόπεσσιν
ἀρηρότα, θαῦμα ἰδέσθαι.
ἀλλ᾽ ὅτε δὴ βασιλῆος
ἀγακλυτὰ δώμαθ᾽ ἵκοντο,
τοῖσι δὲ μύθων ἦρχε
θεά, γλαυκῶπις Ἀθήνη·
οὗτος δή τοι, ξεῖνε
πάτερ, δόμος, ὅν με κελεύεις
πεφραδέμεν· δήεις δὲ
διοτρεφέας βασιλῆας
|
50
|
δαίτην δαινυμένους·
σὺ δ᾽ ἔσω κίε, μηδέ τι θυμῶι
τάρβει· θαρσαλέος γὰρ
ἀνὴρ ἐν πᾶσιν ἀμείνων
ἔργοισιν τελέθει, εἰ
καί ποθεν ἄλλοθεν ἔλθοι.
δέσποιναν μὲν πρῶτα
κιχήσεαι ἐν μεγάροισιν·
Ἀρήτη δ᾽ ὄνομ᾽ ἐστὶν
ἐπώνυμον, ἐκ δὲ τοκήων
|
55
|
τῶν αὐτῶν οἵ περ
τέκον Ἀλκίνοον βασιλῆα.
Ναυσίθοον μὲν πρῶτα
Ποσειδάων ἐνοσίχθων
γείνατο καὶ Περίβοια,
γυναικῶν εἶδος ἀρίστη,
ὁπλοτάτη θυγάτηρ
μεγαλήτορος Εὐρυμέδοντος,
ὅς ποθ᾽ ὑπερθύμοισι
Γιγάντεσσιν βασίλευεν.
|
60
|
ἀλλ᾽ ὁ μὲν ὤλεσε λαὸν
ἀτάσθαλον, ὤλετο δ᾽ αὐτός·
τῆι δὲ Ποσειδάων
ἐμίγη καὶ ἐγείνατο παῖδα
Ναυσίθοον μεγάθυμον,
ὃς ἐν Φαίηξιν ἄνασσε·
Ναυσίθοος δ᾽ ἔτεκεν
Ῥηξήνορά τ᾽ Ἀλκίνοόν τε.
τὸν μὲν ἄκουρον ἐόντα
βάλ᾽ ἀργυρότοξος Ἀπόλλων
|
65
|
νυμφίον ἐν μεγάρωι,
μίαν οἴην παῖδα λιπόντα
Ἀρήτην· τὴν δ᾽
Ἀλκίνοος ποιήσατ᾽ ἄκοιτιν,
καί μιν ἔτισ᾽, ὡς οὔ
τις ἐπὶ χθονὶ τίεται ἄλλη,
ὅσσαι νῦν γε γυναῖκες
ὑπ᾽ ἀνδράσιν οἶκον ἔχουσιν.
ὣς κείνη περὶ κῆρι
τετίμηταί τε καὶ ἔστιν
|
70
|
ἔκ τε φίλων παίδων ἔκ
τ᾽ αὐτοῦ Ἀλκινόοιο
καὶ λαῶν, οἵ μίν ῥα
θεὸν ὣς εἰσορόωντες
δειδέχαται μύθοισιν,
ὅτε στείχηισ᾽ ἀνὰ ἄστυ.
οὐ μὲν γάρ τι νόου γε
καὶ αὐτὴ δεύεται ἐσθλοῦ·
ἧισι τ᾽ ἐὺ φρονέηισι
καὶ ἀνδράσι νείκεα λύει.
|
75
|
εἴ κέν τοι κείνη γε
φίλα φρονέηισ᾽ ἐνὶ θυμῶι,
ἐλπωρή τοι ἔπειτα
φίλους τ᾽ ἰδέειν καὶ ἱκέσθαι
οἶκον ἐς ὑψόροφον καὶ
σὴν ἐς πατρίδα γαῖαν.
ὣς ἄρα φωνήσασ᾽ ἀπέβη
γλαυκῶπις Ἀθήνη
πόντον ἐπ᾽ ἀτρύγετον,
λίπε δὲ Σχερίην ἐρατεινήν,
|
80
|
ἵκετο δ᾽ ἐς Μαραθῶνα
καὶ εὐρυάγυιαν Ἀθήνην,
δῦνε δ᾽ Ἐρεχθῆος
πυκινὸν δόμον. αὐτὰρ Ὀδυσσεὺς
Ἀλκινόου πρὸς δώματ᾽
ἴε κλυτά· πολλὰ δέ οἱ κῆρ
ὥρμαιν᾽ ἱσταμένωι,
πρὶν χάλκεον οὐδὸν ἱκέσθαι.
ὥς τε γὰρ ἠελίου
αἴγλη πέλεν ἠὲ σελήνης
|
85
|
δῶμα καθ᾽ ὑψερεφὲς
μεγαλήτορος Ἀλκινόοιο.
χάλκεοι μὲν γὰρ
τοῖχοι ἐληλέδατ᾽ ἔνθα καὶ ἔνθα,
ἐς μυχὸν ἐξ οὐδοῦ,
περὶ δὲ θριγκὸς κυάνοιο·
χρύσειαι δὲ θύραι
πυκινὸν δόμον ἐντὸς ἔεργον·
σταθμοὶ δ᾽ ἀργύρεοι
ἐν χαλκέωι ἕστασαν οὐδῶι,
|
90
|
ἀργύρεον δ᾽ ἐφ᾽
ὑπερθύριον, χρυσέη δὲ κορώνη.
χρύσειοι δ᾽ ἑκάτερθε
καὶ ἀργύρεοι κύνες ἦσαν,
οὓς Ἥφαιστος ἔτευξεν
ἰδυίηισι πραπίδεσσι
δῶμα φυλασσέμεναι
μεγαλήτορος Ἀλκινόοιο,
ἀθανάτους ὄντας καὶ
ἀγήρως ἤματα πάντα.
|
95
|
ἐν δὲ θρόνοι περὶ
τοῖχον ἐρηρέδατ᾽ ἔνθα καὶ ἔνθα,
ἐς μυχὸν ἐξ οὐδοῖο
διαμπερές, ἔνθ᾽ ἐνὶ πέπλοι
λεπτοὶ ἐύννητοι
βεβλήατο, ἔργα γυναικῶν.
ἔνθα δὲ Φαιήκων
ἡγήτορες ἑδριόωντο
πίνοντες καὶ ἔδοντες·
ἐπηετανὸν γὰρ ἔχεσκον.
|
100
|
χρύσειοι δ᾽ ἄρα
κοῦροι ἐυδμήτων ἐπὶ βωμῶν
ἕστασαν αἰθομένας
δαΐδας μετὰ χερσὶν ἔχοντες,
φαίνοντες νύκτας κατὰ
δώματα δαιτυμόνεσσι.
πεντήκοντα δέ οἱ
δμωαὶ κατὰ δῶμα γυναῖκες
αἱ μὲν ἀλετρεύουσι
μύληις ἔπι μήλοπα καρπόν,
|
105
|
αἱ δ᾽ ἱστοὺς ὑφόωσι
καὶ ἠλάκατα στρωφῶσιν
ἥμεναι, οἷά τε φύλλα
μακεδνῆς αἰγείροιο·
καιρουσσέων δ᾽
ὀθονέων ἀπολείβεται ὑγρὸν ἔλαιον.
ὅσσον Φαίηκες περὶ
πάντων ἴδριες ἀνδρῶν
νῆα θοὴν ἐνὶ πόντωι
ἐλαυνέμεν, ὣς δὲ γυναῖκες
|
110
|
ἱστῶν τεχνῆσσαι· πέρι
γάρ σφισι δῶκεν Ἀθήνη
ἔργα τ᾽ ἐπίστασθαι
περικαλλέα καὶ φρένας ἐσθλάς.
ἔκτοσθεν δ᾽ αὐλῆς
μέγας ὄρχατος ἄγχι θυράων
τετράγυος· περὶ δ᾽
ἕρκος ἐλήλαται ἀμφοτέρωθεν.
ἔνθα δὲ δένδρεα μακρὰ
πεφύκασι τηλεθόωντα,
|
115
|
ὄγχναι καὶ ῥοιαὶ καὶ
μηλέαι ἀγλαόκαρποι
συκέαι τε γλυκεραὶ
καὶ ἐλαῖαι τηλεθόωσαι.
τάων οὔ ποτε καρπὸς
ἀπόλλυται οὐδ᾽ ἀπολείπει
χείματος οὐδὲ θέρευς,
ἐπετήσιος· ἀλλὰ μάλ᾽ αἰεὶ
Ζεφυρίη πνείουσα τὰ
μὲν φύει, ἄλλα δὲ πέσσει.
|
120
|
ὄγχνη ἐπ᾽ ὄγχνηι
γηράσκει, μῆλον δ᾽ ἐπὶ μήλωι,
αὐτὰρ ἐπὶ σταφυλῆι
σταφυλή, σῦκον δ᾽ ἐπὶ σύκωι.
ἔνθα δέ οἱ πολύκαρπος
ἀλωὴ ἐρρίζωται,
τῆς ἕτερον μὲν
θειλόπεδον λευρῶι ἐνὶ χώρωι
τέρσεται ἠελίωι,
ἑτέρας δ᾽ ἄρα τε τρυγόωσιν,
|
125
|
ἄλλας δὲ τραπέουσι·
πάροιθε δέ τ᾽ ὄμφακές εἰσιν
ἄνθος ἀφιεῖσαι,
ἕτεραι δ᾽ ὑποπερκάζουσιν.
ἔνθα δὲ κοσμηταὶ
πρασιαὶ παρὰ νείατον ὄρχον
παντοῖαι πεφύασιν,
ἐπηετανὸν γανόωσαι·
ἐν δὲ δύω κρῆναι ἡ
μέν τ᾽ ἀνὰ κῆπον ἅπαντα
|
130
|
σκίδναται, ἡ δ᾽
ἑτέρωθεν ὑπ᾽ αὐλῆς οὐδὸν ἵησι
πρὸς δόμον ὑψηλόν,
ὅθεν ὑδρεύοντο πολῖται.
τοῖ᾽ ἄρ᾽ ἐν Ἀλκινόοιο
θεῶν ἔσαν ἀγλαὰ δῶρα.
ἔνθα στὰς θηεῖτο
πολύτλας δῖος Ὀδυσσεύς.
αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ πάντα
ἑῶι θηήσατο θυμῶι,
|
135
|
καρπαλίμως ὑπὲρ οὐδὸν
ἐβήσετο δώματος εἴσω.
εὗρε δὲ Φαιήκων
ἡγήτορας ἠδὲ μέδοντας
σπένδοντας δεπάεσσιν
ἐυσκόπωι ἀργεϊφόντηι,
ὧι πυμάτωι
σπένδεσκον, ὅτε μνησαίατο κοίτου.
αὐτὰρ ὁ βῆ διὰ δῶμα
πολύτλας δῖος Ὀδυσσεὺς
|
140
|
πολλὴν ἠέρ᾽ ἔων, ἥν
οἱ περίχευεν Ἀθήνη,
ὄφρ᾽ ἵκετ᾽ Ἀρήτην τε
καὶ Ἀλκίνοον βασιλῆα.
ἀμφὶ δ᾽ ἄρ᾽ Ἀρήτης
βάλε γούνασι χεῖρας Ὀδυσσεύς,
καὶ τότε δή ῥ᾽ αὐτοῖο
πάλιν χύτο θέσφατος ἀήρ.
οἱ δ᾽ ἄνεωι ἐγένοντο,
δόμον κάτα φῶτα ἰδόντες·
|
145
|
θαύμαζον δ᾽ ὁρόωντες.
ὁ δὲ λιτάνευεν Ὀδυσσεύς·
Ἀρήτη, θύγατερ
Ῥηξήνορος ἀντιθέοιο,
σόν τε πόσιν σά τε
γούναθ᾽ ἱκάνω πολλὰ μογήσας
τούσδε τε δαιτυμόνας·
τοῖσιν θεοὶ ὄλβια δοῖεν
ζωέμεναι, καὶ παισὶν
ἐπιτρέψειεν ἕκαστος
|
150
|
κτήματ᾽ ἐνὶ μεγάροισι
γέρας θ᾽ ὅ τι δῆμος ἔδωκεν·
αὐτὰρ ἐμοὶ πομπὴν
ὀτρύνετε πατρίδ᾽ ἱκέσθαι
θᾶσσον, ἐπεὶ δὴ δηθὰ
φίλων ἄπο πήματα πάσχω.
ὣς εἰπὼν κατ᾽ ἄρ᾽
ἕζετ᾽ ἐπ᾽ ἐσχάρηι ἐν κονίηισιν
πὰρ πυρί· οἱ δ᾽ ἄρα
πάντες ἀκὴν ἐγένοντο σιωπῆι.
|
155
|
ὀψὲ δὲ δὴ μετέειπε
γέρων ἥρως Ἐχένηος,
ὃς δὴ Φαιήκων ἀνδρῶν
προγενέστερος ἦεν
καὶ μύθοισι κέκαστο,
παλαιά τε πολλά τε εἰδώς·
ὅ σφιν ἐὺ φρονέων
ἀγορήσατο καὶ μετέειπεν·
Ἀλκίνο᾽, οὐ μέν τοι
τόδε κάλλιον, οὐδὲ ἔοικε,
|
160
|
ξεῖνον μὲν χαμαὶ
ἧσθαι ἐπ᾽ ἐσχάρηι ἐν κονίηισιν,
οἵδε δὲ σὸν μῦθον
ποτιδέγμενοι ἰσχανόωνται.
ἄλλ᾽ ἄγε δὴ ξεῖνον
μὲν ἐπὶ θρόνου ἀργυροήλου
εἷσον ἀναστήσας, σὺ
δὲ κηρύκεσσι κέλευσον
οἶνον ἐπικρῆσαι, ἵνα
καὶ Διὶ τερπικεραύνωι
|
165
|
σπείσομεν, ὅς θ᾽
ἱκέτηισιν ἅμ᾽ αἰδοίοισιν ὀπηδεῖ·
δόρπον δὲ ξείνωι
ταμίη δότω ἔνδον ἐόντων.
αὐτὰρ ἐπεὶ τό γ᾽
ἄκουσ᾽ ἱερὸν μένος Ἀλκινόοιο,
χειρὸς ἑλὼν Ὀδυσῆα
δαΐφρονα ποικιλομήτην
ὦρσεν ἀπ᾽ ἐσχαρόφιν
καὶ ἐπὶ θρόνου εἷσε φαεινοῦ,
|
170
|
υἱὸν ἀναστήσας
ἀγαπήνορα Λαοδάμαντα,
ὅς οἱ πλησίον ἷζε,
μάλιστα δέ μιν φιλέεσκεν.
χέρνιβα δ᾽ ἀμφίπολος
προχόωι ἐπέχευε φέρουσα
καλῆι χρυσείηι ὑπὲρ
ἀργυρέοιο λέβητος,
νίψασθαι· παρὰ δὲ
ξεστὴν ἐτάνυσσε τράπεζαν.
|
175
|
σῖτον δ᾽ αἰδοίη ταμίη
παρέθηκε φέρουσα,
εἴδατα πόλλ᾽
ἐπιθεῖσα, χαριζομένη παρεόντων.
αὐτὰρ ὁ πῖνε καὶ ἦσθε
πολύτλας δῖος Ὀδυσσεύς.
καὶ τότε κήρυκα
προσέφη μένος Ἀλκινόοιο·
Ποντόνοε, κρητῆρα
κερασσάμενος μέθυ νεῖμον
|
180
|
πᾶσιν ἀνὰ μέγαρον,
ἵνα καὶ Διὶ τερπικεραύνωι
σπείσομεν, ὅς θ᾽
ἱκέτηισιν ἅμ᾽ αἰδοίοισιν ὀπηδεῖ.
ὣς φάτο, Ποντόνοος δὲ
μελίφρονα οἶνον ἐκίρνα,
νώμησεν δ᾽ ἄρα πᾶσιν
ἐπαρξάμενος δεπάεσσιν.
αὐτὰρ ἐπεὶ σπεῖσάν τ᾽
ἔπιόν θ᾽, ὅσον ἤθελε θυμός,
|
185
|
τοῖσιν δ᾽ Ἀλκίνοος
ἀγορήσατο καὶ μετέειπε·
κέκλυτε, Φαιήκων
ἡγήτορες ἠδὲ μέδοντες
ὄφρ᾽ εἴπω τά με θυμὸς
ἐνὶ στήθεσσι κελεύει.
νῦν μὲν δαισάμενοι
κατακείετε οἴκαδ᾽ ἰόντες·
ἠῶθεν δὲ γέροντας ἐπὶ
πλέονας καλέσαντες
|
190
|
ξεῖνον ἐνὶ μεγάροις
ξεινίσσομεν ἠδὲ θεοῖσιν
ῥέξομεν ἱερὰ καλά,
ἔπειτα δὲ καὶ περὶ πομπῆς
μνησόμεθ᾽, ὥς χ᾽ ὁ
ξεῖνος ἄνευθε πόνου καὶ ἀνίης
πομπῆι ὑφ᾽ ἡμετέρηι
ἣν πατρίδα γαῖαν ἵκηται
χαίρων καρπαλίμως, εἰ
καὶ μάλα τηλόθεν ἐστί,
|
195
|
μηδέ τι μεσσηγύς γε
κακὸν καὶ πῆμα πάθηισι,
πρίν γε τὸν ἧς γαίης
ἐπιβήμεναι· ἔνθα δ᾽ ἔπειτα
πείσεται, ἅσσα οἱ
αἶσα κατὰ κλῶθές τε βαρεῖαι
γιγνομένωι νήσαντο
λίνωι, ὅτε μιν τέκε μήτηρ.
εἰ δέ τις ἀθανάτων γε
κατ᾽ οὐρανοῦ εἰλήλουθεν,
|
200
|
ἄλλο τι δὴ τόδ᾽
ἔπειτα θεοὶ περιμηχανόωνται.
αἰεὶ γὰρ τὸ πάρος γε
θεοὶ φαίνονται ἐναργεῖς
ἡμῖν, εὖτ᾽ ἔρδωμεν
ἀγακλειτὰς ἑκατόμβας,
δαίνυνταί τε παρ᾽
ἄμμι καθήμενοι ἔνθα περ ἡμεῖς.
εἰ δ᾽ ἄρα τις καὶ
μοῦνος ἰὼν ξύμβληται ὁδίτης,
|
205
|
οὔ τι κατακρύπτουσιν,
ἐπεί σφισιν ἐγγύθεν εἰμέν,
ὥς περ Κύκλωπές τε
καὶ ἄγρια φῦλα Γιγάντων.
τὸν δ᾽ ἀπαμειβόμενος
προσέφη πολύμητις Ὀδυσσεύς·
Ἀλκίνο᾽, ἄλλο τί τοι
μελέτω φρεσίν· οὐ γὰρ ἐγώ γε
ἀθανάτοισιν ἔοικα,
τοὶ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσιν,
|
210
|
οὐ δέμας οὐδὲ φυήν,
ἀλλὰ θνητοῖσι βροτοῖσιν.
οὕς τινας ὑμεῖς ἴστε
μάλιστ᾽ ὀχέοντας ὀιζὺν
ἀνθρώπων, τοῖσίν κεν
ἐν ἄλγεσιν ἰσωσαίμην.
καὶ δ᾽ ἔτι κεν καὶ
μᾶλλον ἐγὼ κακὰ μυθησαίμην,
ὅσσα γε δὴ ξύμπαντα
θεῶν ἰότητι μόγησα.
|
215
|
ἀλλ᾽ ἐμὲ μὲν δορπῆσαι
ἐάσατε κηδόμενόν περ·
οὐ γάρ τι στυγερῆι
ἐπὶ γαστέρι κύντερον ἄλλο
ἔπλετο, ἥ τ᾽
ἐκέλευσεν ἕο μνήσασθαι ἀνάγκηι
καὶ μάλα τειρόμενον
καὶ ἐνὶ φρεσὶ πένθος ἔχοντα,
ὡς καὶ ἐγὼ πένθος μὲν
ἔχω φρεσίν, ἡ δὲ μάλ᾽ αἰεὶ
|
220
|
ἐσθέμεναι κέλεται καὶ
πινέμεν, ἐκ δέ με πάντων
ληθάνει ὅσσ᾽ ἔπαθον,
καὶ ἐνιπλησθῆναι ἀνώγει.
ὑμεῖς δ᾽ ὀτρύνεσθαι
ἅμ᾽ ἠοῖ φαινομένηφιν,
ὥς κ᾽ ἐμὲ τὸν
δύστηνον ἐμῆς ἐπιβήσετε πάτρης
καί περ πολλὰ
παθόντα· ἰδόντα με καὶ λίποι αἰὼν
|
225
|
κτῆσιν ἐμήν, δμῶάς τε
καὶ ὑψερεφὲς μέγα δῶμα.
ὣς ἔφαθ᾽, οἱ δ᾽ ἄρα
πάντες ἐπήινεον ἠδ᾽ ἐκέλευον
πεμπέμεναι τὸν
ξεῖνον, ἐπεὶ κατὰ μοῖραν ἔειπεν.
αὐτὰρ ἐπεὶ σπεῖσάν τ᾽
ἔπιον θ᾽ ὅσον ἤθελε θυμός,
οἱ μὲν κακκείοντες
ἔβαν οἶκόνδε ἕκαστος,
|
230
|
αὐτὰρ ὁ ἐν μεγάρωι
ὑπελείπετο δῖος Ὀδυσσεύς,
πὰρ δέ οἱ Ἀρήτη τε
καὶ Ἀλκίνοος θεοειδὴς
ἥσθην· ἀμφίπολοι δ᾽
ἀπεκόσμεον ἔντεα δαιτός.
τοῖσιν δ᾽ Ἀρήτη
λευκώλενος ἤρχετο μύθων·
ἔγνω γὰρ φᾶρός τε
χιτῶνά τε εἵματ᾽ ἰδοῦσα
|
235
|
καλά, τά ῥ᾽ αὐτὴ
τεῦξε σὺν ἀμφιπόλοισι γυναιξί·
καί μιν φωνήσασ᾽ ἔπεα
πτερόεντα προσηύδα·
ξεῖνε, τὸ μέν σε
πρῶτον ἐγὼν εἰρήσομαι αὐτή·
τίς πόθεν εἰς ἀνδρῶν;
τίς τοι τάδε εἵματ᾽ ἔδωκεν;
οὐ δὴ φῆς ἐπὶ πόντον
ἀλώμενος ἐνθάδ᾽ ἱκέσθαι;
|
240
|
τὴν δ᾽ ἀπαμειβόμενος
προσέφη πολύμητις Ὀδυσσεύς·
ἀργαλέον, βασίλεια,
διηνεκέως ἀγορεῦσαι
κήδε᾽, ἐπεί μοι πολλὰ
δόσαν θεοὶ Οὐρανίωνες·
τοῦτο δέ τοι ἐρέω ὅ
μ᾽ ἀνείρεαι ἠδὲ μεταλλᾶις.
Ὠγυγίη τις νῆσος
ἀπόπροθεν εἰν ἁλὶ κεῖται·
|
245
|
ἔνθα μὲν Ἄτλαντος
θυγάτηρ, δολόεσσα Καλυψὼ
ναίει ἐυπλόκαμος,
δεινὴ θεός· οὐδέ τις αὐτῆι
μίσγεται οὔτε θεῶν
οὔτε θνητῶν ἀνθρώπων.
ἀλλ᾽ ἐμὲ τὸν δύστηνον
ἐφέστιον ἤγαγε δαίμων
οἶον, ἐπεί μοι νῆα
θοὴν ἀργῆτι κεραυνῶι
|
250
|
Ζεὺς ἔλσας ἐκέασσε
μέσωι ἐνὶ οἴνοπι πόντωι.
ἔνθ᾽ ἄλλοι μὲν πάντες
ἀπέφθιθεν ἐσθλοὶ ἑταῖροι,
αὐτὰρ ἐγὼ τρόπιν
ἀγκὰς ἑλὼν νεὸς ἀμφιελίσσης
ἐννῆμαρ φερόμην·
δεκάτηι δέ με νυκτὶ μελαίνηι
νῆσον ἐς Ὠγυγίην
πέλασαν θεοί, ἔνθα Καλυψὼ
|
255
|
ναίει ἐυπλόκαμος,
δεινὴ θεός, ἥ με λαβοῦσα
ἐνδυκέως ἐφίλει τε
καὶ ἔτρεφεν ἠδὲ ἔφασκε
θήσειν ἀθάνατον καὶ
ἀγήραον ἤματα πάντα·
ἀλλ᾽ ἐμὸν οὔ ποτε
θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν ἔπειθεν.
ἔνθα μὲν ἑπτάετες
μένον ἔμπεδον, εἵματα δ᾽ αἰεὶ
|
260
|
δάκρυσι δεύεσκον, τά
μοι ἄμβροτα δῶκε Καλυψώ·
ἀλλ᾽ ὅτε δὴ ὀγδόατόν
μοι ἐπιπλόμενον ἔτος ἦλθεν,
καὶ τότε δή μ᾽
ἐκέλευσεν ἐποτρύνουσα νέεσθαι
Ζηνὸς ὑπ᾽ ἀγγελίης, ἢ
καὶ νόος ἐτράπετ᾽ αὐτῆς.
πέμπε δ᾽ ἐπὶ σχεδίης
πολυδέσμου, πολλὰ δ᾽ ἔδωκε,
|
265
|
σῖτον καὶ μέθυ ἡδύ,
καὶ ἄμβροτα εἵματα ἕσσεν,
οὖρον δὲ προέηκεν
ἀπήμονά τε λιαρόν τε.
ἑπτὰ δὲ καὶ δέκα μὲν
πλέον ἤματα ποντοπορεύων,
ὀκτωκαιδεκάτηι δ᾽
ἐφάνη ὄρεα σκιόεντα
γαίης ὑμετέρης,
γήθησε δέ μοι φίλον ἦτορ
|
270
|
δυσμόρωι· ἦ γὰρ
ἔμελλον ἔτι ξυνέσεσθαι ὀιζυῖ
πολλῆι, τήν μοι
ἐπῶρσε Ποσειδάων ἐνοσίχθων,
ὅς μοι ἐφορμήσας
ἀνέμους κατέδησε κέλευθον,
ὤρινεν δὲ θάλασσαν
ἀθέσφατον, οὐδέ τι κῦμα
εἴα ἐπὶ σχεδίης ἁδινὰ
στενάχοντα φέρεσθαι.
|
275
|
τὴν μὲν ἔπειτα θύελλα
διεσκέδασ᾽· αὐτὰρ ἐγώ γε
νηχόμενος τόδε λαῖτμα
διέτμαγον, ὄφρα με γαίηι
ὑμετέρηι ἐπέλασσε
φέρων ἄνεμός τε καὶ ὕδωρ.
ἔνθα κέ μ᾽ ἐκβαίνοντα
βιήσατο κῦμ᾽ ἐπὶ χέρσου,
πέτρηις πρὸς
μεγάληισι βαλὸν καὶ ἀτερπέι χώρωι·
|
280
|
ἀλλ᾽ ἀναχασσάμενος
νῆχον πάλιν, ἧος ἐπῆλθον
ἐς ποταμόν, τῆι δή
μοι ἐείσατο χῶρος ἄριστος,
λεῖος πετράων, καὶ
ἐπὶ σκέπας ἦν ἀνέμοιο.
ἐκ δ᾽ ἔπεσον
θυμηγερέων, ἐπὶ δ᾽ ἀμβροσίη νὺξ
ἤλυθ᾽. ἐγὼ δ᾽
ἀπάνευθε διιπετέος ποταμοῖο
|
285
|
ἐκβὰς ἐν θάμνοισι
κατέδραθον, ἀμφὶ δὲ φύλλα
ἠφυσάμην· ὕπνον δὲ
θεὸς κατ᾽ ἀπείρονα χεῦεν.
ἔνθα μὲν ἐν φύλλοισι
φίλον τετιημένος ἦτορ
εὗδον παννύχιος καὶ
ἐπ᾽ ἠῶ καὶ μέσον ἦμαρ.
δείλετό τ᾽ ἠέλιος
καί με γλυκὺς ὕπνος ἀνῆκεν.
|
290
|
ἀμφιπόλους δ᾽ ἐπὶ
θινὶ τεῆς ἐνόησα θυγατρὸς
παιζούσας, ἐν δ᾽ αὐτὴ
ἔην ἐικυῖα θεῆισι·
τὴν ἱκέτευσ᾽· ἡ δ᾽ οὔ
τι νοήματος ἤμβροτεν ἐσθλοῦ,
ὡς οὐκ ἂν ἔλποιο
νεώτερον ἀντιάσαντα
ἐρξέμεν· αἰεὶ γάρ τε
νεώτεροι ἀφραδέουσιν.
|
295
|
ἥ μοι σῖτον ἔδωκεν
ἅλις ἠδ᾽ αἴθοπα οἶνον
καὶ λοῦσ᾽ ἐν ποταμῶι
καί μοι τάδε εἵματ᾽ ἔδωκε.
ταῦτά τοι ἀχνύμενός
περ ἀληθείην κατέλεξα.
τὸν δ᾽ αὖτ᾽ Ἀλκίνοος
ἀπαμείβετο φώνησέν τε·
ξεῖν᾽, ἦ τοι μὲν
τοῦτο γ᾽ ἐναίσιμον οὐκ ἐνόησε
|
300
|
παῖς ἐμή, οὕνεκά σ᾽
οὔ τι μετ᾽ ἀμφιπόλοισι γυναιξὶν
ἦγεν ἐς ἡμέτερον, σὺ
δ᾽ ἄρα πρώτην ἱκέτευσας.
τὸν δ᾽ ἀπαμειβόμενος
προσέφη πολύμητις Ὀδυσσεύς·
ἥρως, μή τοι τοὔνεκ᾽
ἀμύμονα νείκεε κούρην·
ἡ μὲν γάρ μ᾽ ἐκέλευε
σὺν ἀμφιπόλοισιν ἕπεσθαι,
|
305
|
ἀλλ᾽ ἐγὼ οὐκ ἔθελον
δείσας αἰσχυνόμενός τε,
μή πως καὶ σοὶ θυμὸς
ἐπισκύσσαιτο ἰδόντι·
δύσζηλοι γάρ τ᾽ εἰμὲν
ἐπὶ χθονὶ φῦλ᾽ ἀνθρώπων.
τὸν δ᾽ αὖτ᾽ Ἀλκίνοος
ἀπαμείβετο φώνησέν τε·
ξεῖν᾽, οὔ μοι
τοιοῦτον ἐνὶ στήθεσσι φίλον κῆρ
|
310
|
μαψιδίως κεχολῶσθαι·
ἀμείνω δ᾽ αἴσιμα πάντα.
αἲ γάρ, Ζεῦ τε πάτερ
καὶ Ἀθηναίη καὶ Ἄπολλον,
τοῖος ἐὼν οἷός ἐσσι,
τά τε φρονέων ἅ τ᾽ ἐγώ περ,
παῖδά τ᾽ ἐμὴν ἐχέμεν
καὶ ἐμὸς γαμβρὸς καλέεσθαι
αὖθι μένων· οἶκον δέ
κ᾽ ἐγὼ καὶ κτήματα δοίην,
|
315
|
εἴ κ᾽ ἐθέλων γε
μένοις· ἀέκοντα δέ σ᾽ οὔ τις ἐρύξει
Φαιήκων· μὴ τοῦτο
φίλον Διὶ πατρὶ γένοιτο.
πομπὴν δ᾽ ἐς τόδ᾽ ἐγὼ
τεκμαίρομαι, ὄφρ᾽ ἐὺ εἰδῆις,
αὔριον ἔς· τῆμος δὲ
σὺ μὲν δεδμημένος ὕπνωι
λέξεαι, οἱ δ᾽ ἐλόωσι
γαλήνην, ὄφρ᾽ ἂν ἵκηαι
|
320
|
πατρίδα σὴν καὶ δῶμα,
καὶ εἴ πού τοι φίλον ἐστίν,
εἴ περ καὶ μάλα
πολλὸν ἑκαστέρω ἔστ᾽ Εὐβοίης,
τήν περ τηλοτάτω φάσ᾽
ἔμμεναι, οἵ μιν ἴδοντο
λαῶν ἡμετέρων, ὅτε τε
ξανθὸν Ῥαδάμανθυν
ἦγον ἐποψόμενον
Τιτυὸν Γαιήιον υἱόν.
|
325
|
καὶ μὲν οἱ ἔνθ᾽ ἦλθον
καὶ ἄτερ καμάτοιο τέλεσσαν
ἤματι τῶι αὐτῶι καὶ
ἀπήνυσαν οἴκαδ᾽ ὀπίσσω.
εἰδήσεις δὲ καὶ αὐτὸς
ἐνὶ φρεσὶν ὅσσον ἄρισται
νῆες ἐμαὶ καὶ κοῦροι
ἀναρρίπτειν ἅλα πηδῶι.
ὣς φάτο, γήθησεν δὲ
πολύτλας δῖος Ὀδυσσεύς,
|
330
|
εὐχόμενος δ᾽ ἄρα
εἶπεν, ἔπος τ᾽ ἔφατ᾽ ἔκ τ᾽ ὀνόμαζεν·
Ζεῦ πάτερ, αἴθ᾽ ὅσα
εἶπε τελευτήσειεν ἅπαντα
Ἀλκίνοος· τοῦ μέν κεν
ἐπὶ ζείδωρον ἄρουραν
ἄσβεστον κλέος εἴη,
ἐγὼ δέ κε πατρίδ᾽ ἱκοίμην.
ὣς οἱ μὲν τοιαῦτα
πρὸς ἀλλήλους ἀγόρευον·
|
335
|
κέκλετο δ᾽ Ἀρήτη
λευκώλενος ἀμφιπόλοισιν
δέμνι᾽ ὑπ᾽ αἰθούσηι
θέμεναι καὶ ῥήγεα καλὰ
πορφύρε᾽ ἐμβαλέειν,
στορέσαι τ᾽ ἐφύπερθε τάπητας
χλαίνας τ᾽ ἐνθέμεναι
οὔλας καθύπερθεν ἕσασθαι.
αἱ δ᾽ ἴσαν ἐκ
μεγάροιο δάος μετὰ χερσὶν ἔχουσαι·
|
340
|
αὐτὰρ ἐπεὶ στόρεσαν
πυκινὸν λέχος ἐγκονέουσαι,
ὤτρυνον δ᾽ Ὀδυσῆα
παριστάμεναι ἐπέεσσιν·
ὄρσο κέων, ὦ ξεῖνε·
πεποίηται δέ τοι εὐνή.
ὣς φάν, τῶι δ᾽
ἀσπαστὸν ἐείσατο κοιμηθῆναι.
ὣς ὁ μὲν ἔνθα καθεῦδε
πολύτλας δῖος Ὀδυσσεὺς
|
345
|
τρητοῖς ἐν λεχέεσσιν
ὑπ᾽ αἰθούσηι ἐριδούπωι·
Ἀλκίνοος δ᾽ ἄρα λέκτο
μυχῶι δόμου ὑψηλοῖο,
πὰρ δὲ γυνὴ δέσποινα
λέχος πόρσυνε καὶ εὐνήν.
|